Είσαι πολύ γλυκός όταν με κοιτάζεις. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το παρεξηγήσω αλλά με κοιτάς πολύ. Δεν έχω ιδέα πώς να σε προσεγγίσω χωρίς να κινδυνέψω να μας κάνω και τους 2 ρεζίλι. Μου αρέσεις. Μου αρέσεις πολύ. Και (δεν ξέρω γιατί) ξέρω ότι σου αρέσω. Είναι ο τρόπος που κολλάς όταν με κοιτάζεις? Ή το ότι πάντα ψάχνεις κάτι να μου πεις για να μου τραβήξεις το ενδιαφέρον…? Ίσως είναι απλά συμπάθεια. Δεν έχει σημασία. Ό,τι και να είναι… Μου αρέσει.
Δεν με νοιάζει που όλοι μέσα στην τάξη σε κοροιδεύουν και σε λένε “χαρωπό” “πούστη” και άλλα. Δεν με νοιάζει καθόλου που είσαι αλήθωρος, το βρίσκω πολύ γλυκό. Δεν με πειράζει που είσαι τόσο ντροπαλός. Σε θέλω πολύ για φίλο.
Συγνώμμη που την προηγούμενη φορά σε απέφυγα και δεν μίλησα καθόλου στην τάξη. Δεν ήθελα να δώσω τροφή για σχόλια. Άλλωστε έχει γίνει σε όλους φανερό ότι με συμπαθείς πιο πολύ από όλους εκεί μέσα.
Χάρηκα πολύ που βρήκα κάποιον να ονειρεύομαι ότι κάτι μπορεί να συμβεί. Χάρηκα πολύ που μου έπιασες το χέρι κατά λάθος. Χάρηκα πολύ που ακούς την γνώμη μου με μεγαλύτερη προσοχή από όσο ακούς των άλλων. Χάρηκα πολύ που σε είδα την Παρασκευή ενώ δεν είχα μάθημα μαζί σου. Χάρηκα όμως απίστευτα που μου ζήτησες την ηλεκτρονική μου διεύθηνση! Επιτέλους, κάτι που δεν περίμενα έγινε!
Ευτυχώς!
Να πω επιτέλους που ήρθες?! 😀 Θα το πώ.. Πρώτη φορά σου γράφω, μιας και είμαι και καινούργιος στο blog και γιατι η τελευταία φορά που έγγραψες κάτι ήταν πριν ‘λίιιιγο’ καιρό. Διάβασα σχεδόν όλα σου τα posts.. Κάτι με καθήλωσε να συνεχίσω να διαβάσω και τα υπόλοιπα posts σου, μιας και σε ‘βρήκα’ τυχαία. Αυτά..
Μακάρι να γίνει κάτι με αυτό το παιδί. Σου το εύχομαι εγκάρδια. Να και ένα άτομο που δε κοιτάζει μόνο τα εξωτερικά χαρίσματα, αλλά και τον (όμορφο) εσωτερικό κόσμο του άλλου.. Τα λέμε..
Χαχαχα!!!!
Ναι ήταν πριν “λίιιιγο” καιρό!!! Όντως!
Το αν θα γίνει κάτι με το “παιδί” (μόνο παιδί δεν είναι. Είναι ο καθηγητής) δεν το ξέρω. Δεν το νομίζω. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Απλά με γοήτευσε το γεγονός ότι είναι τόσο ντροπαλός και ευγενικός!!! Τον άνθρωπο τον ξέρω λίγο. Αλλά τον βρίσκω πολύ γλυκό και “όμορφο”. Άλλο ένα εφηβικό όνειρο. Είχα πολύ καιρό!!!
Α! Και χάρηκα πολύ που σου αρέσουν όσα γράφω!
Ναι πράγματι, μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ίσως γιατί στο υποσυνείδητό μου, μου θυμίζεις εμένα και δικές μου καταστάσεις..
Δεν είναι παιδί, αλλά καθηγητής?!!! Πωπω.. καλά ε, έφαγα κεραμίδα στο κεφάλι.. Lol Είδες ακόμα και σε αυτό (ας πούμε) μου θυμίζεις εμένα, μιας και εγώ είχα ένα θα το θέσω ως “κόλλημα” με ένα καθηγητή. Του φροντιστηρίου μου βέβαια, αλλά τι απο το σχολή τι απο φροντιστήριο.. Ένα και το αυτό! Αλλά ήταν νέος και charming χαχαα αλλά για να σου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτός που λες, λογικά κάτι θα σου άρεσε επάνω του.. “Who knows.. “
Τι γλυκό κείμενο.. Συνέχισε έτσι! Και να τα ζεις και να τα περιγράφεις 😉
Γι’αυτο σε πάω ρε νουμερο..
Χαχαχαχαχα!!!!! Σοφία μοναδικό σχόλιο!!!!
Κώστα χαίρομαι πολύ πολύ που σου άρεσε.
Κωνσταντίνε, σίγουρα κάτι έχει και μου αρέσει. Είναι πολύ γλυκούλης και ντροπαλός. Άσχετο αλλά το μπλογκ σου μου αρέσει πολύ!